Yasmin Benoit: Sfidimi i stereotipeve rreth aseksualitetit
“Në shkollë më njihnin si vajzën e çuditshme me ngjyrë, me veshje të stilit gotik dhe e fiksuar pas muzikës heavy metal. Jam gjithashtu e pasionuar pas letërsisë ruse të shekullit të 19-të”, thotë Yasmin Benoit. Megjithatë, këto ditë, Benoit, që banon në Britaninë e Madhe, njihet më shumë si aktiviste që ripërkufizon dhe feston aseksualitetin, një orientim seksual që përfshin pak ose aspak tërheqje seksuale ndaj të tjerëve, pavarësisht gjinisë. Benoit është gjithashtu aromantike, që do të thotë se nuk ka ndjenja romantike.
Ndonëse e dinte se ishte aseksuale që në moshë të re, Benoit, e cila është modele, në fakt “doli hapur” vetëm kur ishte në universitet. “Nuk ishte diçka për të cilën isha shumë e hapur sepse njerëzit nuk më besonin vërtet”, shton ajo. Duke vënë në dukje mungesën e theksuar të përfaqësimit të njerëzve aseksualë, veçanërisht në internet, Benoit iu përvesh aktivizmit. “Nuk mund të ankohem se aseksualët me ngjyrë nuk janë të përfaqësuar nëse kam një platformë dhe qëllimisht nuk them asgjë”, thotë ajo.
Beteja e saj për të sfiduar stereotipet rreth aseksualitetit dhe aromantizmit i ka mundësuar Benoit të bashkëpunojë me Stonewall, të shkruajë për revista si Vogue dhe të mbajë një fjalim në Universitetin e Oksfordit. Fushata e saj në rrjetet sociale This Is What Asexual Looks Like jo vetëm që dëshmon se nuk ka një “paraqitje” të caktuar për aseksualët, por gjithashtu simpatizon një komunitet që shpesh shpërfillet në diskutime rreth të qenit queer dhe seksualitetit.
Megjithatë, kur ajo poston fotot e saj në internet, reagimet nxjerrin në pah një keqkuptim të zakonshëm për njerëzit e etiketuar si “as” (një term tjetër për aseksual): se nuk mund të jesh seksi nëse nuk je seksual. “Njerëzit do të thonë: Epo, nëse ajo është aseksuale, atëherë pse vishet kështu? Pse është modele ajo? Ajo duhet të mos jetë tërheqëse në një mënyrë seksuale”, thotë Benoit. Në shumë mënyra, kjo fëmijëri “e çuditshme” që ka patur, me stilin e saj unik, e ka ndihmuar atë të përballet me abuzimin e përditshëm. “Gjatë gjithë jetës sime më kanë thënë se duhet të vishem ndryshe, por nuk e kam bërë kurrë atë. Pra, ajo që po bëj tani është pak a shumë një vazhdim i saj”.
Abuzimi queer-fobik për të cilin flet Benoit, i kombinuar me idenë seksiste se një grua që vesh të brendshme duhet medoemos të dëshirojë të bëjë seks (zakonisht me një burrë), komplikohet nga racizmi i lidhur me një histori të gjatë të hiperseksualizimit dhe fetishizimit të grave me ngjyrë. “Mund të më përbuzin edhe nëse vesh xhinse dhe bluzë”, thotë ajo. “Ata do të thonë: Buzët e saj të natyrshme janë joshëse, po ashtu edhe fytyra dhe trupi i saj. Dhe unë do të doja t’i pyesja, ‘Pra, ju po thoni se tiparet e mia të natyrshme, sepse jam me ngjyrë, janë automatikisht joshëse?”.
Kjo as-fobi shtresa-shtresa nuk kufizohet vetëm në bukurinë fizike. Benoit zbulon gjithashtu se e kanë etiketuar si “të sëmurë mendore”, një përgjigje e zakonshme ndaj aseksualitetit (deri në vitin 2013 konsiderohej një çrregullim psikologjik). Njerëzit i kanë thënë gjithashtu se ajo duhet të ketë ndonjë të metë personaliteti, të ketë përjetuar ndonjë “aventurë të keqe seksuale” ose të jetë abuzuar. “Më thonë shpesh psikopate dhe narcisiste”, thotë ajo më tej. Edhe pse pamja e saj fizike vazhdon të provokojë urrejtje ndaj Benoit, ajo që ka rëndësi janë njerëzit që po ndihmon përmes aktivizmit të saj. “Shumë njerëz më kanë kontaktuar për punën që bëj dhe më thonë se janë të kënaqur me llojin e përfaqësimit që po shfaq. Për mua kjo është fitorja e vërtetë”.
Molly Lipson është shkrimtare e pavarur dhe organizatore e drejtësisë sociale. Artikujt e saj janë botuar në “The New York Times”, “Rolling Stone” dhe “Vice”
