Reporterja e bukurisë hedh poshtë industrinë artikull pas artikulli

Industria e bukurisë po ju gënjen. E di, sepse unë isha një nga gënjeshtaret e saj me pagesë. Dikur kam qenë një redaktore bukurie.

Sigurisht, nuk e dija se po gënjeja. Besoja në gjërat që shkruaja për Marie Claire, Cosmopolitan, dhe The Zoe Report me çdo centimetër të eksfolimit të tepërt të lëkurës sime. Besoja se produktet e kujdesit për lëkurën e rigjeneronin atë. (Në të vërtetë, shumica e tyre e prishin mikrobiomin e lëkurës dhe e dëmtojnë barrierën e saj). Besoja se shenjat e plakjes ishin ‘gabime’ që duheshin ‘korrigjuar’. (Në të vërtetë, plakja është thjeshtë një fjalë tjetër për të jetuarit). Besoja se të blije nxirës, serume dhe trajtues njollash do të thoshte të ‘kujdeseshe për veten’. (Në të vërtetë, sasia e pabesueshme e mbetjeve të prodhuara nga industria e bukurisë përshpejton ndryshimet e klimës dhe të gjitha pasojat e saj në shëndet). Besoja se buzët duhet të ishin të fryra, qerpikët të gjatë dhe këmbët pa qime – dhe besoja se manipulimi i tipareve të dikujt për të arritur këtë ideal ishte ‘fuqizues’. (Në të vërtetë, këto standarde bukurie e kanë prejardhjen nga forcat shtypëse të patriarkatit, të supremacisë së bardhë, të kolonializmit, dhe të kapitalizmit).

Pas një viti duke publikuar këto gënjeshtra të bukura, fillova të mendoja se mos kishte diçka që nuk shkonte me industrinë e bukurisë. Çdo ditë, markat e ndryshme prodhonin serume të reja ‘shëruese për lëkurën’, e megjithatë problemet kronike të lëkurës sa vinin e shtoheshin. Konsumatoret bënin trajtime me laser dhe mbushës për buzët në shifra rekord, por ankthi për pamjen ishte në nivelet më të larta. Presioni për t’iu përmbajtur idealit të bukurisë – një ideali që supozohej të ishte më gjithëpërfshirës dhe më i arritshëm se kurrë më parë, me një industri që prodhonte çdo ditë e më shumë fasho ‘pozitive’ kundër njollave, kremra ‘kundër plakjes’ për sytë, dhe gamë të zgjeruar të fondatinës që shkon deri në 400 miliard dollarë fitime në vit – lidhej akoma e më shumë me depresionin, dismorfinë e fytyrës dhe të trupit, çrregullimet e të ngrënit, lëndimin e vetes, e deri te vetëvrasja.

Kisha kuptuar që produktet po lulëzonin. Po njerëzit? Ata jo.

Sigurisht, për mua ishte po aq e qartë sa një shtresë shkëlqyesi të tejdukshëm buzësh: sigurisht që industria po zhvillohej në kurriz të individit! Media e bukurisë gjeneronte shumicën e fitimeve të saj nëpërmjet reklamave (markave të bukurisë) dhe shitjeve të tyre (produkteve të bukurisë) – dhe mënyra më e mirë për të promovuar këto marka dhe produkte – ‘provo këtë maskë të re për fytyrën’ – ishte që t’i nënçmoje njerëzit – ‘lëkura jote duhet të jetë më e butë’.

Vendosa që të mos isha më pjesë e saj. Doja që të raportoja se si standardet e bukurisë po i dëmtonin njerëzit, dhe se si korporatat po përfitonin nga ky dëm për të arritur qëllimet e tyre të fitimit.

E nisa duke hetuar racizmin në hapësirën e përkujdesjes për thonjtë. Ia prezantova artikullin dhjetëra publikuesve, por më refuzuan, duke thënë se ai ishte ofendues për reklamuesit (ajo eh, ato kompanitë raciste të përkujdesjes për thonjtë). Shkrova artikuj rreth mënyrës se si vështrimi mashkullor ndikon te makijazhi, se si ‘përkujdesja pa yndyra’ është një mashtrim, se si kultura e bukurisë është thjesht kulturë e dietës me vesë… dhe media e bukurisë më tha jo, jo, jo.

Kështu që hoqa dorë. Krijova buletinin tim, The Unpublishable: një vend për të gjithë përmbajtjen kritike ndaj bukurisë, të cilën publikimet e medias s’mund ose s’donin të mbulonin (përfshirë të gjithë artikujt e sipërpërmendur) – dhe kjo qoftë për t’u bërë qejfin reklamuesve, për të mbajtur lidhjet me markat, qoftë për t’u kapur pas idealeve të vjetruara dhe miteve të marketingut të cilat bëjnë që konsumatorët të vazhdojnë të konsumojnë.

Që prej kësaj kohe, The Unpublishable ka arritur të ketë rreth 30,000 lexues, duke eksploruar metoda estetike pro njerëzve, dhe me sa më pak produkte – sepse e vërteta është se, bukuria nuk duhet të shkatërrojë lëkurën tënde, vetbesimin tënd apo kursimet e tua.

Jessica DeFino është gazetare e pavarur që shkruan mbi bukurinë, artikujt e së cilës janë botuar në “The New York Times”, “Vogue”, “Allure”, e shumë revista të tjera Ajo është autore e buletinit kritik mbi bukurinë “The Unpublishable”