Pse duhet të diskutojmë për pozitivitetin toksik

Presioni i vazhdueshëm për të qenë pozitiv është rrënjosur kaq thellë në kulturën tonë, saqë na bën të besojmë se pozitiviteti është mënyra e vetme për të përballuar vështirësitë dhe përgjigja e vetme kur dikush ndodhet në një situatë të vështirë. Edhe pse shpesh ka qëllime të mira, pozitiviteti mund të bëhet toksik nëse përdoret në kohën e gabuar, me njerëzit e gabuar ose ka lidhje me një temë delikate. 

Sigurisht, një qëndrim pozitiv mund të jetë i dobishëm, por kur jemi më pozitiv seç duhet, atëherë ai mund të bëhet përçmues ose i padobishëm. Kur një mik është i pikëlluar, “Ji mirënjohës për kohën që ke kaluar me të”. Ose kur dikush pëson dështim gjatë shtatzënisë “të paktën e di që mund të mbetesh shtatzënë”. Ose kur dikush përballet me çdo lloj paragjykimi, nga ai racor deri tek ai homofobik, “për fat të mirë shumica e njerëzve nuk mendojnë kështu”. Pozitiviteti toksik ofron një zgjidhje të thjeshtë ndaj një problemi kompleks. Të flasësh për këto çështje nuk është njësoj si të ankohesh për pritjen në radhë apo që ke pasur një ditë të gjatë në punë. Këto janë çështje që ndikojnë shumë te ne dhe që nxjerrin në pah dobësitë tona. Kur përdorim pozitivitet toksik në këto momente, personi tjetër ndihet i izoluar ose i shpërfillur. Sepse nëse të them që kam një problem dhe ti më përgjigjesh, “Ji mirënjohës që nuk është diçka më e keqe!”, a mendon se do të vazhdoj të jemi e hapur me ty? Përkundrazi, do të mbyllem në vetvete.

Është e vështirë të mendosh se diçka e tillë si pozitiviteti, mund të na dëmtojë, por të menduarit pozitiv është shpesh si një fashë që lidh plagën. Në vend që të na ndihmojë të jemi më pozitivë, ai na bën t’i shtypim edhe më shumë emocionet tona, gjë që më pas sjell përkeqësim të humorit, ndjenja negative rreth ndërveprimeve sociale, emocione të tjera negative dhe ndrydhje të emocioneve pozitive. Për më tepër, një kulturë e fiksuar pas lumturisë ndikon negativisht në marrëdhëniet dhe në shoqërinë tonë. Kur përforcojmë idenë se disa ndjenja janë “të këqija”, humbasim mundësinë për të komunikuar me të tjerët. Pozitiviteti përdoret gjithashtu si një armë për të minimizuar ose mohuar eksperiencën e disa grupeve të caktuara. Kur themi shprehja të tilla si, “a nuk mund ta duam njëri-tjetrin?”, në përgjigje të diskriminimit, jemi duke zhvlerësuar eksperiencat që përjetojnë rregullisht njerëzit e margjinalizuar. Pozitiviteti toksik e hedh të gjithë përgjegjësinë mbi individin, në vend se mbi sistemet dhe institucionet që e bëjnë të menduarit pozitiv një zgjidhje të pamundur.

Ne e kemi promovuar lumturinë dhe pozitivitetin si kurë magjike për shekuj me radhë, por duket se nuk po funksionon. Nëse duam të kemi marrëdhënie të ngushta me njerëzit dhe të përjetojmë domethënien e plotë të qenies njerëzore, duhet të pranojmë pa hezitim se jeta është e ndërlikuar dhe se asgjë nuk do të jetë gjithmonë e mirë apo e keqe. Në vend të pozitivitetit të gabuar, duhet t’u kushtojmë vëmendje ndjenjave të shprehura dhe të ofrojmë një përgjigje empatike, të tilla si “Mendoj se kjo është shumë e vështirë për ty” ose “E kuptoj trishtimin nga zëri yt”. Ta pranojmë veten dhe të tjerët ashtu siç jemi në atë moment, pa qenë të detyruar të jemi pozitivë, ky mund të jetë sekreti për një lumturi më autentike në fund. 

Whitney Goodman, LMFT, është autore e Toxic Positivity: Keeping It Real In A World Obsessed With Being Happy, psikoterapistja që qëndron pas faqes së Instagramit @sitwithwhit, dhe pronarja e Qendrës së Këshillimit Bashkëpunues, një klinikë e terapisë virtuale në Florida