Përvoja tërheqëse që e çon mendjen në një univers tjetër

Dëshironi një moment arratisjeje mistike që përfshin pjesëmarrjen në një eksperiment psikodelik? Tani është e mundur, por me një kusht: pa përdorimin e drogës. Dreamachine, një bashkëpunim midis disa prej neurologëve, stilistëve, arkitektëve dhe artistëve më në zë në botë, ofron një përvojë audiovizive tërësisht tërheqëse që ju ndihmon të eksploroni botën e mundshme të mendjes suaj të fshehur.

Dreamachine ju fton të futeni në një hapësirë në formën e mitrës ku shtriheni, mbyllni sytë dhe përqendroheni te frymëmarrja. Pas 10 minutash ushtrimesh medituese të frymëmarrjes, fillon spektakli juaj personal: një tingull 360 gradë do të përshkojë hapësirën përreth dhe nga peizazhet e brendshme të qepallave tuaja do të shfaqet një univers i ri, krejtësisht unik dhe individual. Dridhjet e zërit do t’ju çojnë më thellë në këtë ëndërr psikodelike, por nëse hapni njërin sy nga kurioziteti, atëherë nuk do të shihni asgjë tjetër veç një drite të bardhë pulsuese. Më pas, pjesëmarrësit i kthejnë në letër vizionet e tyre transhendente, duke vizatuar vorbulla shumëngjyrëshe ose forma gjeometrike. Të tjerë thonë se kanë pasur iluzione të qarta kujtimesh. Disa njerëz shohin një kaleidoskop me ngjyra të alternuara, që kthehen në modele kristalore, të animuara nga tingulli i imagjinuar i kompozitorit Jon Hopkins. Moria e reflektimeve tregojnë se këto përvoja unike varen nga perceptimet neurologjike të secilit individ. Nëse doni të provoni një aventurë halucinative që mund të zgjerojë mendjen tuaj – e gjitha kjo pa përdorimin e substancave – atëherë kjo eksperiencë është për ju. Dreamachine origjinale u krijua nga artisti avangard Brion Gysin, një mik dhe bashkëpunëtor i shkrimtarit të Beat Generation, William Boroughs. Në vitin 1958, Gysin krijoi një pajisje kinetike me një tavolinë të sheshtë, një pllakë rrotulluese, një llambë dhe cilindër, me forma të përsëritura të prera në mënyrë të tillë që të lejonte futjen e dritës. Një vepër arti radikale për t’u vlerësuar vetëm me sy mbyllur. Duke reflektuar mbi shumëllojshmërinë e botës sonë të brendshme, pamja zhbllokon një humnerë të madhe hetimi, duke ngritur shumë pyetje lidhur me realitetin e ndërgjegjes. A mund të besojmë vërtet gjithçka që shohim? Zbulojeni vetë. Poppy Roy është Drejtoreshë e Fotografive e Service95 dhe më parë ka punuar për British Vogue. Ajo është gjithashtu modele dhe shkrimtare