Mënyra si punoj... Michèle Lamy

Në serinë tonë, ku eksplorojmë gjërat, vendet dhe njerëzit që frymëzojnë jetën e punës së krijuesve, gazetarja Marie-Claire Chappet foli për gjithçka me artisten e palodhur dhe me shumë talente, nga frymëzimet e saj artistike deri te këshillat më të mira për karrierën që ajo ka marrë ndonjëherë

Nga t’ia nisësh për të përshkruar Michèle Lamy? Kjo krijuese shtatëdhjetëvjeçare ka përjetuar përvoja të panumërta, njëra më magjepsëse se tjetra. E lindur në Francë, ajo punoi si avokate mbrojtëse në vitet ‘60 dhe ‘70, për t’u shfaqur më pas si kërcimtare kabareje. Ajo ishte manjate e modës, pronare restoranti në Los Anxhelos (LA) dhe një ikonë më vete me tatuazhet dhe stilin e saj unik. Sot, kjo artiste multidisiplinare, e cila e kalon kohën e saj sa në Paris e në LA, është më e njohur për punën e saj të dizajnit me bashkëshortin, Rick Owens, dhe për artin, modën, bizhuteritë dhe mobiliet. 

Kjo grua eklektike dhe tepër e veçantë bashkëbisedoi me Service95, nën shoqërinë e çajit dhe të cigares, për ritualet, ëndrrat dhe dashurinë e saj për kaosin krijues… 

Për ritualin e saj të punës… Gjithmonë mendoja se nuk doja të isha ai lloj personi që mezi i pret pushimet ose daljen në pension. Sigurohem që të kënaqem me punën që bëj. Kryesisht jetoj dhe punoj mes Los Anxhelosit, Parisit dhe Italisë. Në katin e pestë të ndërtesës ku jetojmë në Paris kemi një banjë të madhe me hamam, ku shkoj çdo mëngjes për të nisur ditën, që vijon me cigare dhe një filxhan çaj. Aty marrin jetë të gjithë idetë e mia. Në Los Anxhelos jetoj në një shtëpi njëkatëshe në Chateau Marmont, pas të cilës ndodhet një kopsht dhe një pishinë. Edhe aty më vijnë idetë, sepse nuk ka njeri në mëngjes. Është një vend i qetë dhe fantastik. Për mëngjes, ha gjithmonë një vezë të zier à la coque.

Për muzikën që dëgjon, ndërsa punon... Nuk më pëlqen qetësia, por ditën e nis pa muzikë. Kur filloj të bëj një punë, më pëlqen të dëgjoj radion në internet, zakonisht në frëngjisht. Mua më pëlqen muzika tekno, por pa tekst dhe jo nga artistë ose këngë që më rrëmbejnë, përndryshe nuk mund të përqendrohem. 

Për frymëzimin e saj artistik... E admiroj Jean-Luc Godard dhe është për shkak të tij që pi kaq shumë duhan tani... sepse ai u nda nga jeta [së fundmi]. Zërat më frymëzojnë: Bob Dylan është kaq i rëndësishëm në këtë drejtim, [siç janë] veprat e Langston Hughes. Por muzika e vërtetë për mua ishte zëri i Gilles Deleuze. Më joshnin fjalët e tij kur më fliste. Ishte si të lundroja mbi dallgë. 

Për veshjen e saj formale... Sigurisht që vesh “Rick Owens”, por nuk besoj shumë në rrobat “e punës”. Më pëlqejnë ato të palestrës dhe boksit, dhe besoj se energjia ndryshon në varësi të veshjes, por më pëlqen diçka që mund ta vesh gjatë gjithë ditës për çdo rast. 

Për parfumin që e identifikon... Parfumi im i momentit është Rick Owens LAMYLAND, të cilin kemi qenë duke e zhvilluar për një kohë, por në përgjithësi më pëlqejnë parfumet me aromë dielli dhe urinë deveje. Ato shiten shpejt në pazaret e parfumeve në Dubai, të cilat janë të mrekullueshme. Gjithashtu më pëlqejnë parfumet Sables nga Annick Goutal. Aroma është diçka shumë e rëndësishme. Ajo është shumë ndjellëse dhe gjithmonë di të kujtojë një moment të caktuar. Aroma ime është në të gjitha rrobat e mia, kështu që e dalloj lehtësisht pulovrën time nga ajo e Rikut! 

Për dashurinë e saj për udhëtimin... Më pëlqen të jetoj si nomade, si berberët, prandaj një nga vendet e mia të preferuara është Afrika e Veriut. Por e dua edhe Londrën. Më pëlqen të jem atje. Mendoj se theksi im është mallkim, sepse mendoj në anglisht, por kur flas kam një theks shumë të fortë francez! Për momentin jam shumë e emocionuar për udhëtimet e mia në Japoni. Jam duke bashkëpunuar me artistin Ryoji Ikeda, i cili është i mrekullueshëm dhe jam e dashuruar me kulturën japoneze. 

Këshilla më e mirë që ka marrë ndonjëherë për karrierën… Ndihem mirë me atë që po bëj tani, por për të tjerët mund të duket kaotike. Mendoj se këshilla ishte thjesht të ndiqja rrugëtimin tim, por të sigurohesha që shpirti të ishte në gjendje të shihte një faqe të zbrazët dhe të thoshte: “Çfarë do të bëjmë këtu?”. Më pëlqen kaosi. Nëse nuk do të bëja këtë, a mendoni se mund të isha neurokirurge? Jo, mendoj se do të isha thjesht një nomade në shkretëtirë, dikush që tregon histori për qiellin.

Marie-Claire Chappet është gazetare e arteve dhe kulturës që jeton në Londër dhe redaktore kontribuuese në “Harper’s Bazaar”