Mënyra se si punoj... Angela Santana

Në serinë tonë, ku eksplorojmë gjërat, vendet dhe njerëzit që frymëzojnë jetën e punës së krijuesve, gazetarja Marie-Claire Chappet foli me artisten bashkëkohore për gjithçka, nga hapësira e saj e punës deri te procesi krijues

Artistja me origjinë zvicerane, Angela Santana, po përpiqet të përkufizojë se si e shohim formën e femrës në art. Pas studimeve në qytetin e saj të lindjes, Zyrih, Santana u zhvendos në Nju Jork, ku ka hapur ekspozita të shumta, krahas shfaqjeve të rëndësishme nëpër Evropë. Shtatë vitet e fundit ajo ia ka kushtuar një korpusi të madh veprash mbi figurën femërore, që ishte edhe thelbi i mostrës së saj të parë personale të mbajtur verën e kaluar në Saatchi Yates gallery.

Këtu, Santana ka shfaqur krijime me përmasa të mëdha të figurave të grave, të formuara nga imazhe të copëzuara të marra në internet, shpesh nga faqe të ndaluara. Me anë të shkrirjes me zgjuarsi të imazheve dixhitale dhe pikturave në vaj, Santana e ka shformuar figurën femërore për të sfiduar vështrimin mashkullor, i cili ka dominuar botën e artit për kaq shumë kohë.

Në këtë artikull, ajo flet me Service95 për procesin e punës dhe frymëzimet e saj krijuese...

Për rëndësinë e hapësirës… Studioja ime është në katin e fundit të një magazine të bukur në Brooklyn. Gjithashtu unë realizoj stampime dhe eksperimentoj me një studio printimi aty afër. Të gjitha pikturat e mia fillojnë si një pikturë dixhitale, kështu që shumicën e kohës e kaloj duke pikturuar me qindra shtresa, duke krijuar kështu kompozime të ndërlikuara. Po planifikoj të ndërtoj një studio kopsht; imagjinoni të pikturoni të rrethuar nga natyra! Është jashtëzakonisht magjepsëse dhe frymëzuese. Gjithashtu më kujton fëmijërinë time, kur pikturoja në tabakë letre në kopsht që nga momenti që mund të mbaja një penel në dorë.

Për muzikën... Kam një koleksion regjistrimesh të përzgjedhur, i cili përfshin kompozitorë bashkëkohorë të muzikës elektronike, muzikë rrok e pop të viteve ‘60-’90, muzikë shoegaze dhe albume të muzikës psikedelike dhe afrikane të viteve ‘70. Gjithashtu e dashuroj Motown. Frymëzohem shumë nga muzika. Shpeshherë përqendrohem në kompozimin e një kënge, duke i ndarë shtresat në mendje, imagjinoj blloqet përbërëse që krijojnë një tingull të caktuar, duke u frymëzuar nga rrëfimi dhe eleganca e një tregimi që mund të thuhet me një këngë, si një poezi. Jam gjithmonë e mahnitur nga liria dhe eksperimentimi që bën të mundur krijimin dhe regjistrimin e një kënge.

Për veshjen e preferuar… Kur pikturoj, ndihem e lirshme kur vesh kominoshe pune, kështu që mund të përqendrohem në punën që kam në dorë dhe të shmang çdo gjë tjetër që nuk është bazike. Nuk dua që rrobat të më kufizojnë; dua të ndihem e lirë. Ndërsa për sa i përket inaugurimeve, më pëlqejnë fustanet. Format skulpturore dhe me reliev të detajuar. Më pëlqen të vesh rroba me materiale të qëndrueshme që zgjasin përgjithmonë, si ato nga Rachel Comey ose Mara Hoffman, jo vetëm për stilin e tyre, por edhe për atë që përfaqësojnë dhe për mesazhin e tyre të fortë. Përveç formave të tyre të veçanta dhe materialeve të mrekullueshme, më pëlqejnë sepse më bëjnë të ndihem vetvetja dhe ka shumë versione të miat që dua t’i festoj.

Për parfumet e veçanta… I preferoj shumë esencat vajore si ato të Babylonstoren. Ose produktet e Bottega Veneta, Guerlain dhe Hermès. Më pëlqen tepër edhe temjani. Awaji Incense nga Astier de Villatte është aroma ime e preferuar. Vite më parë një mikeshë më solli temjan nga një manastir japonez që e ruaj akoma me shumë zell dhe të dyja më ndihmojnë të përqendrohem dhe të futem në rrjedhën krijuese.

Për udhëtimet… Peizazhet natyrore më frymëzojnë shumë. Qofshin ato malet e bukura të Himalajeve (që me shumë habi i ngjajnë Zvicrës, vendit ku jam rritur) ose kodrat e gjelbëruara të mbuluara me myshk të Skocisë. Ndër vendet më të bukura do të shtoja krahinën e Cape Town të Afrikës së Jugut si dhe Italinë e Greqinë si vendet me të gjithë shkëlqimin dhe historinë e tyre të artit. 

Për kërkimin e frymëzimit… Frymëzohem shumë nga forma të tjera të artit, siç janë filmat dhe televizioni. Sisters With Transistors nga Lisa Rovner hodhi dritë mbi pionieret e muzikës elektronike; eksperimentet e tyre radikale në shekullin e XX-të kanë ripërcaktuar kufijtë e muzikës. Adhuroj edhe Boccaccio ‘70, një kryevepër satirike. Në film, që bazohet në novelat e shekullit XIV-të të Giovanni Boccaccio, regjisorët Fellini, De Sica, Monicelli dhe Visconti ri-imagjinojnë këto tema në Italinë e viteve ‘60. 

Për artin... Natyrisht, frymëzohem nga artistë të tjerë si unë. S’mund të mos përmend Willem De Kooning dhe Cecyl Brown për penelatat e tyre të egra dhe luhatjet e tyre midis figuracionit dhe abstraksionit. Adhuroj edhe Louise Bourgeois, Miriam Cahn, Meret Oppenheim, Lynette Yiadom-Boakye, Francis Bacon, Marlene Dumas dhe Tschabalala Self.

Për zakonet e saj digjitale... llogaritë e mia të preferuara në Instagram janë @Heba_Kadry, @Williamcult dhe @Republicofnowhere. Kur përdor telefonin, zakonisht hap aplikacionin Bloom të Brian Eno, aplikacionin e ngjyrave Pantone, BBC Sounds dhe çdo aplikacion udhëtimi që më shëtit nëpër qytet. Megjithatë përpiqem të kaloj sa më pak kohë në telefon!

Marie-Claire Chappet është gazetare e arteve dhe kulturës që jeton në Londër dhe redaktore kontribuese në “Harper’s Bazaar”